06 ส. ค. 2563 เวลา 4:15 น. 6 สิงหาคม 2563 เป็นวันครอบรอบ 75 ปีของเหตุการณ์ที่สหรัฐนำระเบิดปรมาณู "ลิตเติล บอย" ไปทิ้งลงที่เมืองฮิโรชิมา ส่งผลให้มีผู้เสียชีวิตมากกว่า 140, 000 คน แม้สงครามโลกครั้งที่สองจะจบลงหลังเหตุการณ์ครั้งนี้ แต่โลกก็ยังมีหัวรบนิวเคลียร์ที่พร้อมใช้งานอยู่อีกมากมายในปัจจุบัน เหตุการณ์ระเบิดครั้งรุนแรงที่ท่าเรือเบรุต เมืองหลวงของประเทศเลบานอนเมื่อวันที่ 4 ส. ที่ผ่านมา ทำให้อาคารบ้านเรือนได้รับความเสียหายย่อยยับ พื้นที่โดยรอบท่าเรือถูกแรงระเบิดทำลายราบเป็นหน้ากลองดังปรากฏภาพเป็นข่าวไปทั่วโลก คลิปวิดีโอที่ถูกบันทึกโดยผู้เห็นเหตุการณ์แสดงภาพการระเบิดที่ส่งควันหนาทึบสีขาวพวยพุ่งเป็นเหมือนดอกเห็ดดอกใหญ่ก่อตัวอย่างรวดเร็วบนท้องฟ้า เป็นภาพน่าสะพรึงกลัวที่ทำให้หลายคนต้องย้อนนึกถึงภาพ เหตุการณ์ระเบิดนิวเคลียร์ลูกแรก ที่ถูกทิ้งลงที่เมืองฮิโรชิมา ประเทศญี่ปุ่น เมื่อวันที่ 6 ส. 2488 ซึ่งหากนับย้อนไป วันนี้นับเป็นวันครบรอบ 75 ปีของเหตุการณ์ระเบิดครั้งประวัติศาสตร์ดังกล่าว ในครั้งนั้นมีผู้เสียชีวิตที่ฮิโรชิมาในทันทีหลังระเบิดลงมากกว่า 70, 000 คน และยอดผู้เสียชีวิตนับจนถึงสิ้นปี 2488 ราว 140, 000 คนทั้งจากอาการบาดเจ็บและผลเกี่ยวเนื่องต่อสุขภาพอันเกิดจากกัมมันตภาพรังสีของระเบิดนิวเคลียร์ที่มีชื่อเรียกว่า "ลิตเติลบอย" การทิ้งระเบิดนิวเคลียร์ที่เมืองฮิโรชิมาและเมืองนางาซากิ ของประเทศญี่ปุ่น เกิดขึ้นในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง เป็นการโจมตีจักรวรรดิญี่ปุ่นด้วยอาวุธนิวเคลียร์ของสหรัฐอเมริกา โดยคำสั่งของประธานาธิบดีแฮร์รี เอส.
ย. 2019 ระเบิดได้คร่าชีวิตพี่สาวที่ชื่อ มิเอโกะ และญาติอีก 4 คนของเธอ ภาพถ่ายหลายใบของเอมิโกะและครอบครัวสูญหายไปในเหตุการณ์นั้น แต่ภาพที่เก็บไว้ที่บ้านญาติของเธอยังคงอยู่ ซึ่งรวมถึงภาพถ่ายของพี่สาวด้วย ที่มาของภาพ, COURTESY OF EMIKO OKADA คำบรรยายภาพ, ภาพวัยเยาว์ของ เอมิโกะ ที่นั่งตัก ฟุกุ นาคาซาโกะ โดยมี มิเอโกะ พี่สาวยืนอยู่ข้าง ๆ "พี่สาวของดิฉันออกจากบ้านในตอนเช้า พร้อมกับพูดว่า "แล้วเจอกันนะ! " เธออายุแค่ 12 ปี และเต็มไปด้วยชีวิตชีวา" เอมิโกะ เล่า "แต่พี่ไม่ได้กลับบ้านอีกเลย ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ" "พ่อแม่ของฉันออกตามหาเธออย่างเอาเป็นเอาตาย ทว่าพวกท่านไม่เคยพบร่างของเธอ แต่ถึงอย่างนั้นพวกท่านยังคงพูดว่าพี่คงจะยังมีชีวิตอยู่ที่ไหนสักแห่ง" "แม่ฉันกำลังตั้งท้องในตอนนั้น แต่ท่านต้องแท้งลูกไป" "พวกเราไม่มีอะไรจะกิน เราไม่ทราบเกี่ยวกับกัมมันตรังสี เราจึงเก็บทุกอย่างที่หาได้โดยไม่คิดว่ามันจะมีการปนเปื้อนหรือไม่" "เพราะมันไม่มีอะไรจะกิน ผู้คนจึงลักขโมย อาหารคือปัญหาใหญ่ที่สุด น้ำเป็นของอร่อย!
ปี 2012 ตอนนี้ ความเรียงบอกเล่าประสบการณ์ของเธอถูกเก็บไว้ในหออนุสรณ์สันติภาพสำหรับเหยื่อระเบิดปรมาณู (Peace Memorial Hall) ที่เมืองฮิโรชิมา สิ่งที่เธอเขียนในปี 1995 ชี้ให้เห็นว่ามนุษย์มีความสามารถที่จะต่อสู้กับอุปสรรคและสร้างชีวิตขึ้นใหม่ได้ "ตอนนี้ ครบรอบ 50 ปี เหตุทิ้งระเบิดปรมาณู ฉันรู้สึกใหม่อีกครั้งถึงคุณค่าของชีวิต"
ระบบ I Smart Mg Zs, 2024